மும்பை பயங்கரமும் டி.வி. சேனல்களும்

~ வனமாலி நாள்: 2008-12-06 source:tamilhindu

‘Butch Cassidy and the Sundance Kid’ என்ற பிரபலமான திரைப்படத்தின் இறுதிக் காட்சியில் திரைப்படத்தின் நாயகர்கள் இருவரும் ஒரு பாழடைந்த கட்டடத்துக்குள் மாட்டிக் கொள்வார்கள். சிறு திருடர்களான அவர்களை எப்போதும் போலிஸ் துரத்திக் கொண்டேயிருக்கும். ஒவ்வொரு முறையும் போலிஸுக்கு டிமிக்கி கொடுத்துத் தப்பித்து விடும் அவர்களை இந்தமுறை எப்படியாவது பிடித்துவிடவேண்டுமென்று ஒரு பெரிய பட்டாளமே அந்த கட்டடத்தைச் சுற்றிவளைக்கும். வெளியே ஒவ்வொரு அங்குலத்துக்கும் போலிஸ் நிற்பது தெரியாமல் எப்போதும் போல் தப்பித்துவிடலாம் என்று கைத்துப்பாக்கியால் சுட்டுக்கொண்டே வெளியே வருவார்கள் நாயகர்கள் இருவரும். அந்த ஃப்ரேம் அப்படியே உறைந்துபோய், இன்று உலக சினிமாவின் ஒரு முக்கியக் காட்சியாகப் பதிந்துவிட்டது.
ஆனால் Butch Cassidy-யும், Sundance Kid-உம் பாவப்பட்டவர்கள்! அவர்கள் காலத்தில் கட்டடத்தைச் சுற்றி வெளியே என்ன நடக்கிறது என்று லைவ் அப்டேட் கொடுக்க செய்திச் சேனல்கள் இல்லை. ‘இதோ சூழ்ந்துவிட்டார்கள், இந்த போலிஸ்காரர்கள் இப்போது பின்வாசல் வழியே நுழையலாமா என்று நினைக்கிறார்கள்’ என்றெல்லாம் உயிரைக் கொடுத்துக் கத்த அந்தக் காலத்தில் ஒரு பர்க்கா தத் இல்லை. அந்த கட்டடத்தின் வரைபடமோ, அதனைச் சுற்றி எங்கெங்கு போலிஸ் நிற்கிறார்கள் என்பதைக் குறித்து விளக்கும் ஒரு கிராஃபிக்ஸ் வரைபடமோ இருந்திருக்கவில்லை என்பது இன்னும் துரதிர்ஷ்டவசமான விஷயம்.
மும்பையில் தீவிரவாதிகள் தாக்கியபோது அவர்களுக்கு போலிஸ், NSG-யின் நடமாட்டம் உடனுக்குடன் செல்ஃபோனில் தெரிவிக்கப்பட்டது. இந்தத் தீவிரவாதிகளிடம் பத்து இந்திய சிம்கார்டுகள் இருந்தன; அவை புதுதில்லியில் வாங்கப்பட்டு பங்களாதேஷ் வழியாக பாகிஸ்தானுக்குக் கடத்தப் பட்டிருக்கின்றன; தீவிரவாதிகள் வசமிருந்த செல்ஃபோன்களின் பேட்டரி தீர்ந்து போனபோது, தாங்கள் சுட்டுக்கொன்றவர்களிடமிருந்த செல்ஃபோன்களை எடுத்துப் பயன்படுத்தியிருக்கிறார்கள். இவை அத்தனையும் போலிஸிடம் உயிருடன் சிக்கிய ஒரே தீவிரவாதி சொன்ன தகவல்கள்! தீவிரவாதிகளுக்கு இத்தனை தகவல்கள் நம் ஊடகங்களின் உடனடிச் செய்திகளால் கிடைத்ததில் ஒரு கட்டத்தில் அரசே, இந்த ஊடகங்களை சற்று நேரம் அமைதி காக்கும்படி வேண்டிக்கொள்ளுமாறு ஆனது. ஆனாலும் நம் செய்தி ஊடகங்களைப் போர்வீரர்கள் என்றும், பொறுப்பான மகாத்மாக்கள் என்றும் சிலாகித்துக் கட்டுரை எழுதுபவர்கள் இருக்கிறார்கள்!
நாளை இதுபோன்ற புல்லரிப்புக் கட்டுரைகள் கல்கி, குமுதம், ஆனந்தவிகடன் போன்ற பல்லாயிரக் கணக்கான தமிழ்ப் பொதுமக்கள் படிக்கும் வெகுஜனப் பத்திரிகைகளிலும் இடம்பெறும். ஏன், சென்சேஷலிசப் பத்திரிகைகளில் ஒன்றான ஜூனியர் விகடன், தீவிரவாதிகள் தொடர்ந்து பாகிஸ்தானிலுள்ள தங்கள் தலைமையகத்தைத் தொடர்பு கொண்டு பேசியது கண்டுபிடிக்கப் பட்டும், அதுவும் ஏன், பிடிபட்ட தீவிரவாதியே தான் ஒரு பாகிஸ்தானி என்று வாக்குமூலம் கொடுத்தும், கூசாமல் மும்பையில் தாக்குதல் நடத்தியது இந்துக்கள் எனக் கட்டுரை வெளியிட்டிருக்கிறது. தமிழ் ஊடகங்களே இப்படிப் பொறுப்பில்லாமல், விஷமத்தனத்துடன் நடந்து கொள்ளும்போது, உலக ஊடகங்களைப் பற்றிக் கேட்கவா வேண்டும்?
பிரபலமான பத்திரிகையான ‘டைம்’, முஸ்லிம்கள் இப்படி அடிக்கடி தீவிரவாதச் செயல்களில் ஈடுபடக் காரணம் இந்தியாவில் இந்துக்களுக்கும், முஸ்லிம்களுக்கும் அதலபாதாளமான பொருளாதார வேறுபாடு இருப்பதுதான் என்றும், கடும் வறுமையில் இருக்கும் முஸ்லிம்கள் பயங்கரச் செயல்களில் ஈடுபடுகிறார்கள் என்றும் கட்டுரை வெளியிட்டிருக்கிறது. இந்தியாவில் முஸ்லிம்கள் கீழ்த்தரமாக நடத்தப்படுகிறார்கள், பொருளாதார முன்னேற்றத்துக்கான வாய்ப்புகள் அளிக்கப்படுவதில்லை என திட்டமிட்ட பிரச்சாரம் சர்வதேச ஊடகங்களில் திட்டமிட்டுச் செய்யப்பட்டு வருகிறது.
இது எவ்வளவு பெரிய பொய் என்று இந்தியாவின் கிராமங்களை ஒருமுறை சுற்றிப்பார்க்கும் எவராலும் சுட்டமுடியும். முஸ்லிம்கள் உண்மையில் தங்கள் சவக்குழியைத் தாங்களே வெட்டிக் கொள்பவர்களாக இருக்கிறார்கள். மிகப் பெரும்பாலான குடும்பங்களில் பெண்கள் கல்வி கற்க அனுமதிக்கப்படுவதில்லை. பள்ளிப் படிப்பைப் பாதியிலேயே நிறுத்தித் திருமணம் செய்து வைக்கப்படுகிறார்கள். ஆண்களிலும் கல்லூரியைத் தாண்டுபவர்களின் எண்ணிக்கை வெகு சொற்பம். இதற்குப் பொருளாதாரக் காரணங்கள் இல்லை.
இந்தியப் பொருளாதாரத்தில், ஏன், உலகப் பொருளாதாரம் இருக்கும் நிலையில், வீட்டில் ஒருவர் மட்டுமே சம்பாதித்துக் குடும்ப வண்டியை இழுப்பது எவ்வளவு சிரமம் என்பது மத்திய தரத்தினருக்கு நன்றாகத் தெரியும். இதில் அடிப்படை வாதத்தால் உந்தப்பட்டுப் பெண்களைச் சிறுவயதிலேயே திருமணம் செய்து கொடுத்தபின், வெகு சிரமப்பட்டுக் கல்லூரியை முடிக்கும் இளைஞர்களைக் கொண்டு பொருளாதாரத்தை எப்படி முன்னேற்ற முடியும்? அதே நேரத்தில், பொருளாதார முன்னேற்றத்துக்கு, கல்விக்கு முக்கியத்துவம் அளித்த எத்தனையோ முஸ்லிம் குடும்பங்கள், பொறியியல், வணிகம், மருத்துவத் துறைகளில் நுழைந்து வெகுசிறப்பான நிலைகளுக்கு வந்திருக்கின்றன.
ஒரு வாதத்துக்காக முஸ்லிம்கள் ஏழ்மையான நிலையில் இருப்பதால் தீவிரவாதிகளாக மாறுகிறார்கள் என்று வைத்துக் கொண்டாலும், இந்தியாவில் தாழ்நிலையில் இருக்கும் ஏழை இந்துக்கள் எத்தனை அரசு அலுவலகங்களைத் தகர்த்திருக்க வேண்டும்! பல்லாயிரக் கணக்கான ஏழைத் தமிழர்கள் வாழும் மும்பைச் சேரிகள் இந்நேரம் எத்தனை தீவிரவாதிகளை உருவாக்கியிருக்க வேண்டும்?
இவர்கள் சொல்லும் இன்னொரு வாதம் முஸ்லிம்கள் முன்னேறுவதற்கான வாய்ப்புகளும், ஊக்கமும் இந்தியாவில் கிடைப்பதில்லை என்பது. ராமேஸ்வரத்தில் மிக ஏழ்மையான குடும்பத்தில் பிறந்த ஒரு முஸ்லிம் விஞ்ஞானியை ஜனாதிபதியாக்கிப் பார்த்த நாட்டைப் பார்த்துக் கூசாமல் இவர்களால் எப்படிப் பொய் சொல்ல முடிகிறது? இந்திய தேசம் முழுதும் கொண்டாடும் விளையாட்டான கிரிக்கெட்டில் எத்தனை முஸ்லிம்கள் இருக்கிறார்கள்? இந்திய அணியின் கேப்டனாக இருந்த முகமது அசாருதீன் முஸ்லிம் இளைஞர்தானே! சானியா மிர்ஸாவுக்குத் தொடர்ந்த மிரட்டலும், அச்சுறுத்தலும் வருவது இந்திய அரசாங்கத்திடமிருந்தா, இல்லை இஸ்லாமிய அடிப்படைவாதிகளிடமிருந்தா?
அபூர்வமாக பதிலுக்கு இந்துக்களிடமிருந்து வன்முறை கிளம்பினால் தேசமெங்கும் கண்டிக்கப்படுகிறது. ‘நான் ஒரு இந்துவாக இருப்பதற்கே வெட்கப்படுகிறேன்’ என்ற கூக்குரல்கள் கூட அவ்வப்போது எழும்புகின்றன. நம் பத்திரிகைகளும் மை தீரும் வரை கண்டித்துத் தலையங்கங்கள் எழுதிக்கொண்டே இருக்கும். இது போன்ற அறக்கோபம் தொனிக்கும் எதிர்ப்புக் குரல்களில் நூறில் ஒரு பங்கு கூட, இஸ்லாமியத் தீவிரவாதிகளின் வெறித்தனத்தின் போது இஸ்லாமிய சமூகங்களிலிருந்தோ, நம் ‘செக்யூலர்’ ஊடகங்களிலிருந்தோ எழுவதில்லை.
ஒவ்வொரு முறை குண்டு வெடிக்கும்போதும் தவறாமல் பாபர் மசூதி இடிப்பையும், குஜராத் கலவரங்களையும் ஒரு சமநிலைக்காக முன்னணியில் வைக்கப்படுவது வழக்கமாகிவிட்டது. அப்படியானால் 64 முறை இடிக்கப்பட்ட சோமநாதபுரம் (மற்றும் எண்ணற்ற கோவில்களை) இந்துக்கள் காட்டி நியாயம் கற்பிக்கலாமே. பாமினி புத்தர் சிலைகளைத் தகர்த்ததை பௌத்தர்கள் சுட்டிக் காட்டலாம். இதெல்லாம் வாதமே அல்ல. ஆனாலும், ஒவ்வொரு குண்டுவெடிப்புக்கும் நம் ஊடகங்கள் ஏதாவது ஒரு நியாயத்தைக் கற்பித்துக் கொண்டேயிருக்கின்றன.
நேற்று ஒரு செய்திச் சேனலில் மும்பை குண்டுவெடிப்பைப் பற்றிய ஒரு தொகுப்பு வெளியானது. அதில் பேசிய ஒருவர் சொன்னது: “BJP உண்மையிலேயே தலைகுனிய வேண்டிய நேரமிது. ஏனென்றால் பாபர் மசூதியை இடித்து இதுபோன்ற தீவிரவாதச் செயல்கள் ஆரம்பிப்பதற்குக் காரணமாக இருந்ததே அந்தக் கட்சிதான்!” தொழுகைக்குப் பயன்படாத பாபர் மசூதி இடிப்புக்கு முன்னர் இந்தியாவில் முஸ்லிம் தாக்குதல்களே நடைபெற்றது கிடையாதா?
இதோ இப்போது மும்பை தாக்குதல்களை நியாயப்படுத்தி, நம் சிறுபத்திரிகைகள் மெல்ல, மெல்லத் தம் ஆஸ்தான எழுத்தாளர்களை வைத்துக் கட்டுரைகள் எழுதிக் குவிக்கும். தவறாமல் அக்கட்டுரைகளில் மோடி, குஜராத், மலேகான் போன்ற வார்த்தைகள் இடம்பெறும். ஒருவேளை இக்கட்டுரைகள் இவர்களைத் துகிலுரித்துக் காட்டிவிடுமோ என்ற அச்சம் இருந்தால், மொத்த குண்டுவெடிப்பையும் மறந்துவிட்டு ஏதாவது மேற்கத்திய எழுத்தாளரின் கதைகளை மொழிபெயர்த்து இப்பத்திரிகைகள் வெளியிடும். இவர்களுக்குத்தான் கட்டமைப்பை விடக் கட்டுடைப்பு அதிகம் பிடித்ததாயிற்றே.
மொத்தத்தில் பொறுப்பில்லாத, கைக்கூலித்தனம் இந்திய ஊடகங்களின் அடையாளமாகிவிட்டது. இருந்திருந்தால், பந்துக்குப் பந்து கிரிக்கெட் விமர்சனம் போல, பயங்கரவாதத் தாக்குதலைக் காண்பித்து விவரித்து, ISI முன்னாள் அதிகாரி ஒருவர் இங்கே செயல்பட்ட வன்முறைக் கும்பலுக்குச் சரியான அழிவுக்கு வழிகாட்ட உதவியிருக்க மாட்டார்கள். இருந்திருந்தால், மத்திய அரசுக் கட்டில் மிக நெடுங்காலமாக உட்கார்ந்திருக்கும் காங்கிரஸ் அரசின் கையாலாகத் தனத்துக்கு எதிரான மக்களின் கோபத்தை ‘அரசியல்வாதிகளின் மீதான கோபம்’ என்று திசைதிருப்பிக் காட்ட மாட்டார்கள்.
இனிமேலாவது பத்திரிகையாளர்கள், ஊடகங்கள் திருந்த வேண்டும். இல்லையென்றால் மக்கள் திருத்துவார்கள்

Not India's first woman saint
Francois Gautier

Indian media went into a tizzy while covering the canonisation of Sister Alphonsa, an obscure nun, to prove its secular credentials! Indian journalists forget that this country has had other women saints too.As a Frenchman, I was coached right from childhood that logic, what we in France call cartesianism, is the greatest gift given to man and that one should use one's reason to tread in life. Thus, I taught to my students in a Bangalore school of journalism, the SSCMS, that the first tool of a good reporter is to go by his or her own judgement on the ground, with the help of one's first-hand experience -- and not go by second hand information: What your parents thought, what you have read in the newspapers, what your caste, religion, culture pushes you into... Yet in India, logic does not seem to apply to most of the media, especially when it is anything related to Hindus and Hinduism. One cannot, for instance, equate Muslim terrorists who blow up innocent civilians in market places all over India to angry ordinary Hindus who attack churches without killing anybody. We know that most of these communal incidents often involve persons of the same caste -- Dalits and tribals -- some of them converted to Christianity and some not. However reprehensible was the destruction of the Babri Masjid, no Muslim was killed in the process. Compare that with the 'vengeance' bombings of 1993 in Mumbai, which killed hundreds of innocent people, mostly Hindus. Yet Indian and Western journalists keep equating the two, or even showing the Babri Masjid destruction as the most horrible act of the two. How can you compare the Sangh Parivar with the Indian Mujahideen, a deadly terrorist organisation? How can you label Mr Narendra Modi a mass killer when actually it was ordinary middle class, or even Dalit Hindus, who went out into the streets in fury when 56 innocent people, many of them women and children, were burnt in a train? How can you lobby for the lifting of the ban on SIMI, an organisation which is suspected of having planted bombs in many Indian cities, killing hundreds of innocent people, while advocating a ban on the Bajrang Dal, which attacked some churches after an 84-year-old swami and his followers were brutally murdered?.There is no logic in journalism in this country when it applies itself to minorities. Christians are supposedly only two per cent of the population in India, but look how last Sunday many major television channels showed live the canonisation ceremony of Sister Alphonsa, an obscure nun from Kerala and see how Union Minister Oscar Fernandes led an entire Indian delegation to the Vatican along with the Indian Ambassador. It would be impossible in England, for instance, which may have a two per cent Hindu minority, to have live coverage of a major Hindu ceremony, like the anointment of a new Shankaracharya.

What were the 24x7 news channels, which seem to have deliberately chosen to highlight this non-event, trying to prove? That they are secular? Is this secularism?The headline of the story "India gets its first woman saint", run by many newspapers, both Indian and Western, is very misleading. For India has never been short of saints. The woman sage from over 3,000 years ago, Maithreyi, Andal, the Tamil saint from early in the first Millennium CE and Akkamahadevi, the 15th century saint from modern-day Karnataka, are but a few examples of women saints in India. What many publications failed to mention in the story is that this is the first woman Christian saint -- not the first Indian woman saint. This statement is ok, when it comes, for instance, from the BBC, which always looks at India through the Christian prism (BBC ran a few months back an untrue and slanderous documentary on Auroville), but when it comes to the Indian media, it only shows the grave lack of grounding in Indian culture and history of most Indian journalists. As a result, they suffer from an inferiority complex.This inferiority complex, as expressed by television's live coverage of the canonisation of Sister Alphonsa, is a legacy of the British, who strove to show themselves as superior and Indian culture as inferior (and inheritor of the 'White Aryans', a totally false theory).

Is it not time to institute schools of journalism, both private and public, where not only logic will be taught, but where students shall be made aware of Indian history and of the greatness of Indian culture, so that when they go out to report, they will use their own judgement and become Indian journalists, with a little bit of feeling, pride and love for their own country?

A Requiem for Godhra!
September 2, 2008
Bhadrapad Shuddha Trutiya

By U. Narayana Das
The trauma of burning!

Have you ever daydreamed with a cigarette between your fingers till the burning end slowly crept up and singed the intertriginous surfaces between them? Have you ever fallen off a motorcycle and experienced the hot silencer coming into contact with your leg? Have you ever touched a flame or a hot stove? Have you ever experienced very hot liquid or oil spill singeing your skin?

Just a three-second exposure to water at 1400 F (60 Deg C) or a one-second exposure at 156 Deg F (68.8 Deg C) causes deep thermal or full thickness burn. Above 160 Deg F, the burn is instantaneous. The temperature of freshly brewed coffee is 180 Deg F (82.2 Deg C).

The good lord has given us four layers of skin - to protect our flesh from heat or cold, bacterial, fungal or viral invasions or other environmental damage. Actually three of them comprising the epidermis are above the real skin or dermis, in medical lingo. We do not know whether the good lord intended us to have a complex about the complexion of the second layer from the top. If only we did not have a complex about its colour! Incidentally, we constantly shed the upper-most layer once in every four weeks.

What happens when the skin ceases protecting the body because burns morphed it? Burn injuries associated with smoke inhalation could be quite traumatic. The combination multiplies the chances of morbidity and mortality, because of circulatory burn shock, distant organ injury and the generation of free radicals, which in the presence of depleted body defense mechanisms cause more severe injury.

The mental trauma that a person who is on fire undergoes transcends mere physical injury. Sustaining burns through abnormal circumstances is a situation, which exacerbates the victim’s mental trauma; so is the case in which the possibility of returning to normal daily activity is ruled out; or when the person is concerned about scarring or body image, or there is obvious disfigurement.

In such circumstances the person under fire undergoes severe mental depression, social withdrawal, sleep disturbance and heightened stress levels. These psychosomatic symptoms are triggered by intrusive memories or visual images (of the fire and being on fire), hyper-vigilance (increased wariness or being easily startled) and fear or avoidance of anything related to the accident, including refusal to talk about the incident.



When the whole body is on fire, the victim is “beyond exhaustion, locked into a private world where all existence is a miasma” to use a popular novelist’s quaint description of pain and “the will to survive ceases”, to invert his expression. The body prays the good lord to end it all!

No wreaths for the Karsevaks!

This was what the fifty nine Karsevaks including women and children travelling in S6, Sabarmati Express on February 27, 2002 underwent – bodies wholly on fire, they were beyond exhaustion, locked into a private world where all existence was a miasma of pain and with the will to survive ceasing, praying the good lord to end it all.

Our good prime minister did not seem to lose any sleep that night – on February 27, 2002 - as he did on the night of the Glasgow bombings in 2007. For after all, only the minorities have first claim to our national resources and the prime ministerial sleep is a national resource. It does not come cheap – to the nation!

To be fair, our good prime minister was not alone in not losing sleep over the horrible, indescribable death that befell the hapless Karsevaks. Our society as a whole, its intellectuals, the leading lights of its media, the secular intelligentsia and the human rights brigade which rushes to defend rapists, child molesters and mass murderers disvalued them.

For us they ceased to exist not after the horrendous death; they never were! They died a horrendous death not because they committed some crime that deserved it but because they took to God’s work in a country in which nearly 90% of the populace worshipped that God!

The politics of death!

The objective of this piece is not to justify the aftermath of the horrendous death of the fifty nine Karsevaks - even a single unnatural death is one death too many. It is to focus on societal reaction to the two events.

In the six years since the Karsevaks died a horrendous death - bodies wholly on fire, beyond exhaustion, locked into a private world where all existence was a miasma of pain and with the will to survive ceasing, praying the good lord to end it all – nobody thinks of them; nobody talks of them; no commemoration meetings are held; no cenotaph erected and no prayer meetings held to pray the good lord to rest their souls in peace.

In stark contrast, the aftermath has been described as genocide, holocaust, pogrom et al. The English language media in India let its imagination run riot and quite a few media persons made a career out of the dead bodies of Gujarat - not of the fifty nine Karsevaks, but of those killed in the aftermath.

Was the aftermath the first communal riot in India? Wilkinson, no friend of what the western media fondly calls the Hindu right wing observed, “one can think of not one or two, but many instances when the ruling party was not the anti-Muslim BJP, or its analytic equivalent, the Shiv Sena, but deadly Hindu-Muslim riots nonetheless took place.”( Ref 3)

Wilkinson’s article purported to have been originally published in ‘The Economic and Political Weekly’ (October 29, 2005) was a reply to Ashutosh Varshney’s review of his book ‘Votes and Violence’ (2005, New Delhi, Cambridge University Press). The blog that reproduced the article, ‘Communalism Watch’, has a telling sub-title: “Resources For All Concerned By The Rise Of The Far Right In India” with only a parenthetical, “And With Occasional Information On Other Countries Of South Asia.” It is perhaps needless to add that the blog ‘Watches’ ‘Communalism’ through a monochromatic lens, in keeping with the political correctness and ‘secular’ ethic of the Indian media.


According to him, in point of fact, “in the post-independence era Congress has at times benefited electorally from Hindu-Muslim violence and I find that we can identify no robust statistical relationship between Congress rule and the level of riots, a result I attribute to the widely varying communal character of the party and its leadership across time and place.”

In a grave travesty of justice to the Karsevaks who died a horrendous death, one of the messiahs of social justice, Lalu Prasad Yadav had a report ‘made to order’ to garner electoral advantage in the 2006 elections in his home state.

The English language media would rather there was no reaction to the horrendous deaths of Godhra, in order to be able to praise the ‘resilience’, ‘composite culture’, ‘triumph of secularism’ et al.

Rajiv’s ‘Gandhian’ reaction to the Sikh killings following the assassination of his mother in 1984 – ‘the earth trembles when a big tree falls’ is too well known.

In reaction to the killing of a congress legislator in Vijayawada in 1990, the secular party cadres went on a three-day rampage burning and looting and systematically targeting the residences and businesses of a dominant caste in the state. The slain legislator was not exactly known for his Gandhian virtues but lived by the sword and later graduated into politics.

In reaction to the conviction of their leader on corruption charges by a court in Tamil Nadu in 2000, the AIADMK cadres went on rampage burning buses in one of which three unfortunate girls were burnt alive.

It was the turn of another secular party – the Telugu Desam - to avenge the death of its legislator in Anantapur (Andhra Pradesh) in 2005. The party too went on a three-day rampage burning more than 600 government buses. This slain legislator was also not exactly known for his Gandhian virtues but lived by the sword and later graduated into politics.

In reaction to the publication of a cartoon in a newspaper in far away Denmark there were not only protests but also burning and looting in Lucknow and Hyderabad in 2006.

In reaction to a news-report criticising one of the DMK scions published in the Tamil daily Dinakaran, owned by another branch of the ruling dynasty the ‘secular’ cadres of the DMK went on rampage burning the newspaper’s offices in which three unfortunate employees were burnt alive in 2007.

In relation to the police firing in Nandigram in 2007, the Marxian god, Buddhadeb Bhattacharya said, “they were paid in their own coin.”

Just imagine how the ‘secular’ media would have screamed if only Narendra Modi had said this in relation to the aftermath of Godhra?
The foregoing was not an exhaustive list of ‘secular’ reactions to events nor does it justify any of them. Similarly it is just not just to vilify a single individual for the aftermath of Godhra.

Would the ‘secular’ polity shed a tear for the fifty nine unfortunate victims of Godhra at least now, six years after the event?

source:hjs
communalism.blogspot.com

Swami Lakshmananda Murder- Media Bias, As Usual

26/08/2008 19:35:23

Cause & effect

News Today Editorial

http://newstodaynet.com/newsindex.php?id=10226%20&%20section=13

Almost every media house has reported the alleged burning of a 'Christian nun' in a 'orphanage' in Bargah district of Orissa, by VHP cadres, in its front page and prime time. But when Christian terrorists barged into Swami Laksmnananda Saraswathi's Ashram on Krishna Jayanthi Day and murdered him along with five disciples, the electronic media chose to ignore it and the print media reported the incident as yet another crime story tucked in some obscure corner.

The VHP and BJP have observed a bandh against the dastardly killing of the Swamiji and his disciples on Krishna Jayanthi day and during the bandh they have resorted to arson in order to register their anger and protests against the unending menace of evangelisation and Christian terrorism.



It may be recalled that the Kandhamal district of Orissa experienced heavy communal riots between converted Christians and Hindu Tribals in December 2007. Even then an attempt was made on the life of 90 years old Swami Lakshmanananda Saraswathi and in his forty years of yeomen service to the tribals of Orissa, Christian militants have attempted to liquidate him more than half a dozen times and finally they have succeeded on Friday. Though the Churches and the 'secular' media try to brand the killers as Maoists, the arrest of Pradesh Kumar Das an employee of 'World Vision' and two Christian Militants Vikram Digal and William Digal have established the unholy nexus between Missionaries and Maoists and that they are together in persecuting Hindu organisations, which render social services in the tribal villages.



The presence of VHP and RSS is an obstacle for the Churches to carry out their mission of 'harvesting of souls' and hence they take the help of Maoists to unleash terror on the Hindu activists like Swamiji. Maoists, who are always in need of money to buy arms and ammunitions, find the missionaries and churches as source of funds and that is how the Hindus become a common enemy for both the Church and Maoists. The nexus between the Missionaries and Naxals is not new to India, as it has witnessed enough in the 'Northeast', which has become totally 'Christian' in just fifty years with no end to insurgency.



Coming back to Orissa during last year's riots, even the National Commission for Minorities reported that 'Hindu fundamentalists' have persecuted Christians, without even visiting the riot hit areas of Kandhamal district. Unfortunately the NCM has also been irresponsible like the mainstream media in giving one-sided reports, which added fuel to the fire, resulting in unfortunate violence and destruction.



The government has a huge responsibility in identifying the root cause of the problem, which has been occurring perennially through out the country. The various Commissions of enquiries over the years have clearly established that the conversion activities of the Churches and missionaries have been at the core of the problem. Justice Niyogi Commission constituted by the Madhya Pradesh government in 1956 has reported after extensive inquiries that the missionary activities in and around the tribal areas are blatantly coercive and illegal causing immense damage to the secular fabric of the society and recommended the enacting of a suitable Anti-conversion Law. The Madhya Pradesh government could not promulgate a law banning conversions due to the interference of the then Prime Minister Jawaharlal Nehru, who was known for his minority appeasements. But later in 1968 the Congress government formulated an Anti-conversion Law in Madhya Pradesh only after the Orissa Congress government passed a law in 1967.



Similarly, the Justice Venugopal commission constituted by the Late MGR government in the wake of the Mandakaadu riots in Kanyakumari district, has also come out with the similar kind of findings in 1984 and clearly established that the root cause of the riots as evangelisation and recommended for an anti-conversion law. MGR's attempt to bring one such law was curtailed by the then Congress government at the centre. Likewise, the Justice Wadhwa Commission, which probed the Father Stain's killing, also came out with identical findings along with severe indictment of the media, which indulged in false reporting.



The western media and the Indian mainstream media do not seem to have even an iota of responsibility, as evidenced by their biased and one-sided vituperative reporting in the present case too. The Indian Constitution ensures 'freedom of religion' subject to public order, morality and health. As long as the Churches restrict themselves to practicing, things will be fine, but the moment they resort to conversions showing scant regards to Constitution and the law of the land, they have to face the consequences. The government must also screen the foreign mercenaries and missionaries, their source of funds and other activities, which they do in the guise of education and health care and take appropriate actions against such fraudulent organisations. The media must ensure responsible reporting with the realisation that their misplaced sympathy is the second cause of the problem.

my mind

'OUR SO CALLED SECULAR MEDIAS"

when i watch news channels one question arise in my mind, are they doing their job????????????

sincererly-as journalist not biased towards anything. the answer i would say definetly "no" the complete failure of the medias. we can see for every incident be it terror attack ,murder ,sports,

etc... first two days breaking news, then panel discussion-then no followups.even at the panel discussion- none of the party given enough time to express their views to public( it is difficult to

control our politicians fighting each other at debate- they r useless) and simply concentrating on sms voting and commercial break , only we need the real problem debate and solution and

strong voice against the real culprit, becoz all public life people vil aware that thier action vil be taken note off. lets go to matter of j&k voilence-they acted as third grade journalist becoz

when land given to the "ammarnath shire board" sri nagar muslims went on rampage -all medias highligted as in justice done to them and projected as it is the voice of people fighting for thier rights, and as usual our govt-so called secular govt(actually i want to know what is the meaning of secular in this country, rejecting majority and wooing minority) surrenderd to

the extremist and withdrawn the ammendment.all people taught matter is over becoz all hindus

are ediots and vil accept anything put forward to them.but things not gone to thier expectation

all jammu hindus agitated fiercefully, then all medias reported as commual force making country shamme.here only the real question arise "whether they are doing thier job correctly?".

when muslims or chirstians doing -they r fighting for thier rights.....................................................

when hindus fight- they r branded as communal force.......................................................................

idont understand what they r trying to say.ok we can go to the panel discussion show-------------

for this sensitive issue they giving time half n hour(three times commercial break),is it the time frame enough for this issue?.and also one channel as if they asking brilliant question says

"IS SECULARISM DEAD IN J&K" when i heard this i can only laugh becoz to my knowledge

we only projecting our country-india- secular, here secularism already dead and minority wooing politician only tells vr secular but not the people of india then why is it for j&k state expectional.

the point i want to tell forget our politicians(un educated , crimminals, taken as family business) they journalist should act as more responsibilty by giving news- truth and that should be in bold manner.(i think it is not possible becoz majority of them own by christians and muslims).